Köszönöm

Zawsze latem mysle sobie ze lubie jesien, kolorowe liscie, zlote slonce, lekki chlodek. Dopiero kiedy przychodzi jesien przypominam sobie ze jej nie lubie, bo tych "zlotch" dni jest tak malo, a w sumie ciagle pada deszcz. Tak jak dzisiaj. Obudzilismy sie i zobaczyslimy szare chmurzyska, Stokrota jest zakatrzona  z zielonymi glutami, a mnie i Lubego nawet dwie kawy nie mogly dobudzic. Poklocilismy sie bezsensownie, bo stwierdzilam ze nie mozemy jechac na Coney Island (co bylo w planach rozrywkowych), bo Stokrote znad morza zawieje, zacznie padac,  i bedzie lipa. Luby twierdzil ze jestem przewrazliwiona, ze wcale nie jest tak zimno, i ze rujnuje mu weekend. Tak marudzislimy caly ranek, potem w ramach kompromisu poszlismy do lokalnego muzeum i na hamburgera. Gdyby to byla bajka okazaloby sie ze bylo wspaniale, Stokrota ozdrowiala a my wrocilismy w szampanskich humorach. W rzeczywistosci bylo nudnawo, ziewalam przez cale muzeum, potem zjadlam wielkiego brownie z lodami i czuje sie winna za zrujnowanie mojej diety. Stokrota po powrocie do domu odmowila wspolpracy jezeli chodzi o popoludniwa drzemke, bo jej ciezko z zatkanym nosem zasypiac. I jedynym bajkowym elementem tej historii jest fakt ze Luby zajal sie nia zupelnie sam, a mi pozwolil schowac sie pod koldre, isc spac i miec wszystko w glebokim powazaniu. Jestem niewymownie wdzieczna. Köszönöm, kochanie.